ویدئو | آتش در محل انفجار اسکله شهید رجایی بندرعباس فروکش کرد (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان رضوی امروز (یکشنبه، ۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) | مشهد از فردا خنک می‌شود؛ با احتمال بارش باران طرح «مشهد، شهر امن»، گامی مهم در مسیر جذب گردشگر داخلی و خارجی سال ۱۴۰۳، سال تحول در خدمات‌رسانی به مسافران فرودگاه شهید هاشمی‌نژاد مشهد امکان تغییر گروه آزمایشی و حوزه امتحانی داوطلبان کنکور ۱۴۰۴ وجود ندارد معلمان باید نقش آفرینی بیشتری در زمینه ارتقای کیفی تدریس و روش‌های آموزشی داشته باشند هشدار پلیس فتا درباره جعل هویت در فضای مجازی آخرین آمار جان‌باختگان انفجار در بندر شهید رجایی + اسامی پیکرهای احرازهویت‌شده‌ (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) آلرژی فقط یک عطسه ساده نیست چگونه اصالت شیرخشک را تشخیص بدهیم؟ جزئیات زمان‌بندی نقل‌وانتقالات دانشجویان اعلام شد سرکنسول‌ها و نمایندگان کشور‌های خارجی در مشهد به تماشای جاذبه‌های خراسان‌رضوی رفتند بلایای طبیعی خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهند چرا اندازه دور کمر با افزایش سن، بیشتر می‌شود؟ پیش‌بینی بارش باران و خنک‌ترشدن هوا در برخی استان‌ها از فردا (۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) نوشیدنی‌های خانگی مؤثر در سم‌زدایی کبد توصیه به بانوان در سنین باروری: مشاوره بارداری بگیرید یاری انسان‌دوستانه | ارسال ۱۰۰ واحد خون از خراسان رضوی به بندرعباس پس از حادثه انفجار اسکله شهید رجایی سرانه مصرف سالیانه لبنیات در ایران، ۱۷۰ کیلوگرم کمتر از میانگین جهانی سقف و کف حقوق بازنشستگان کشوری در سال ۱۴۰۴ اعلام شد + میزان افزایش حقوق‌ها با اجرای متناسب‌سازی کمبود این ریزمغذی‌های حیاتی را جدی بگیرید سرپرست اداره کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی خراسان رضوی: پاسخ‌گویی فقط در اداره‌کل متمرکز نیست مدیرکل کمیته امداد امام خمینی (ره) خراسان رضوی: برای ایجاد ۱۱ هزار فرصت شغلی در سال ۱۴۰۴ هدف‌گذاری کرده‌ایم بازسازی صحنه قتل نوجوان دهه‌هشتادی | قتل «صالح» به هوا‌خواهی از «صالح» شنیده شدن صدای چندین انفجار از محل آتش سوزی در بندر شهید رجایی بندرعباس + فیلم فرسودگی ناوگان حمل‌ونقل برون ‎شهری خراسان رضوی | حمل ونقل جاده ای، لبه  پرتگاه انتقال ۵ نفر از مصدومان حادثه انفجار بندرعباس به تهران (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴)
سرخط خبرها

زیرآب نزدن را به فرزندانمان بیاموزیم!

  • کد خبر: ۲۴۵۶۵۹
  • ۲۷ مرداد ۱۴۰۳ - ۱۳:۳۱
زیرآب نزدن را به فرزندانمان بیاموزیم!
برادرم از تک تک ما سؤال می‌کرد چرا چنین خراب کاری‌ای مرتکب شده ایم. وای به روزی که ما گناهمان را گردن دیگری می‌انداختیم.

وقتی آب توی دمپایی شتک می‌زد توی صورتم، بیشتر از دست برادرم کفری می‌شدم. وقتی با سمیرا و سمانه، دخترهایش، چنبره می‌زدیم جلو شیر آب تا ته دمپایی را خوب آب بکشیم، از حرص دندان قروچه می‌رفتم، اما از ترس صدایم درنمی آمد.
این چه وضعش بود. ماهی یک بار وقتی دورهم جمع می‌شدیم، خواهرهایم خراب کاری‌های من را به گوش برادرم می‌رساندند و همسرش هم اگر سمیرا و سمانه خبط وخطایی می‌کردند، آنجا آن‌ها را لو می‌داد.

وقت شام برادرم می‌گفت فعلا شامتان را بخورید، بعد شام به حسابتان رسیدگی می‌کنم. من هفت سالم بود، سمیرا شش و سمانه پنج. ما در همان سن، دادگاه، حکم قاضی، خنده حضار، گریه و پشیمانی و حس گناه را با هم تجربه کردیم. گاهی زن برادرم وکیل مدافع می‌شد و قاضی را راضی می‌کرد این بار از خطای ما بگذرد، اما گاهی هم موفق نمی‌شد. آن شام هیچ وقت به جانمان نمی‌نشست.

زیرچشمی با ترس و اضطراب به هم نگاه می‌کردیم. سفره را که جمع می‌کردند، هرسه نفر به ردیف جلو برادرم می‌نشستیم. معمولا خطا‌های دسته جمعی مان مطرح می‌شد. برادرم از تک تک ما سؤال می‌کرد چرا چنین خراب کاری‌ای مرتکب شده ایم. وای به روزی که ما گناهمان را گردن دیگری می‌انداختیم یا زیرآب یکی دیگر را می‌زدیم. 

آن وقت بود که برادرم به هیچ عنوان از گناهمان نمی‌گذشت و برای زیرآب زن، تنبیهی سخت‌تر در نظر می‌گرفت. انگار همین دیروز بود که توی چشم‌های لودهنده نگاه می‌کرد و می‌گفت فضولی کردی؟ به جایش یکی دوتا دمپایی می‌خوری. هر چقدر به این‌ها زدم، دوبرابرش را به تو می‌زنم.
آن وقت بود که ما مثل سه تا بچه اردک دنبال سر هم راه می‌افتادیم و زیرلب غرغر می‌کردیم. هرکدام یک دمپایی از جلو در برمی داشتیم، تمیز می‌شستیم و می‌رفتیم جلو برادرم می‌نشستیم.

او گاهی تا این مرحله طولش می‌داد. حسابی زجرکشمان می‌کرد و ترس را به جانمان می‌انداخت و مانند کسی که محکومی را از بالای چوبه دار پایین کشیده باشد، با بزرگواری مخصوصی طوری که یک عمر مدیونش باشیم، می‌گفت: «پاشید برید پی کارتون. بار آخرتون باشه!» ما هم انگار از زبری طناب دور گردنمان خلاص شده باشیم، فوری مثل فشنگ از جا در می‌رفتیم و گوشه اتاق کنار هم مچاله می‌شدیم.

از این خاطرات کودکی بیش از ۳۵ سال می‌گذرد. درست است که تک تک آن تنبیه‌ها را به خاطر دارم، دمپایی کف پایم خورد، در جمع خانواده اعتراف کردم، گریه کردم، شام‌ها از ترس کوفتم شد؛ اما یک چیز را خوب یاد گرفتم و کاملا برایم جا افتاد که زیرآب کسی را نزنم، اشتباهم را بپذیرم و از زیرش شانه خالی نکنم، برای اینکه خودم را بی گناه نشان دهم، دیگری را مقصر جلوه ندهم؛ و این خلق وخو از کودکی با من همراه شد و تا مدرسه و دانشگاه و زندگی و محل کار با من آمد و به جانم نشست. هربار هم که شاهد زیرآب زنی کسی در اطرافم بودم، با خودم می‌گفتم کاش آن فرد زیرآب زن هم کسی مثل حاتم بالای سرش بود تا به هر نحوی به او یاد بدهد که نباید زیرآب دوست یا همکارش را بزند!

امان از کارمندانی که دمپایی زیرپایشان نخورده است و امان از محیط‌های کاری که یک داداش حاتم ندارد تا یک بار برای همیشه زیرآب زن‌ها از دور خارج شوند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->